ماه غم است و می‌كشي از سينه آه را            خـم كـرده است آه غـمـت قـد مـاه را

 صاحـب عـزا تـرين عـزادارهـا بيـا            تا بـر دلـم نگـاه كـني ايـن دو ماه را

سـدّ گـنـاه بـستـه به مـن راه اشـك را            ضامن شو و بگـو كه نبـنـدند راه را

تا انـدكي شبـيه تو بـاشيـم اين دو ماه            بـر تـن نـمــوده‌ايـم لـبـاس ســيــاه را

عمريست دست چادرِ زهراست بر سرم            از من مگـيـر سايۀ اين سر پـنـاه را

گفتم حسين و اشك روي گونه‌ام چكيد            ديـدم كه پاك كرده‌اي از دل گـناه را

آه از دلِ تـو، آه ز چـشمـانِ عـمّه‌ات            چـشـمي كه ديـده واقـعـۀ قـتـلگـاه را